Waarom jouw ‘ja, maar’ je klein houdt (en hoe je de switch maakt naar een leven in overvloed).
- Karen Adriaenssen
- 26 jul
- 4 minuten om te lezen
Soms komt inspiratie niet uit een boek, een cursus of een strategie, maar gewoon… uit het leven. Uit een e-mail, een gesprek, een moment waarop je geraakt wordt door iemand anders haar verhaal, en ineens voel je: dit is groter dan haar. Dit raakt iets in ons allemaal.
En dat is precies wat er gebeurde toen ik een mail kreeg van een vrouw die deelnam aan Een Nieuw Begin, een vrouw die volop in haar proces zit, middenin de storm, en toch het lef had om zich te laten zien in haar rauwheid, haar eerlijkheid, haar twijfel.
Ze schreef me:
“Ik weet dat je niet houdt van de ‘ja, maar’, Karen…
maar ik voel hem wél echt. Ik ben echt een uitzondering op de regel.”
En terwijl ik haar woorden las, voelde ik hoe herkenbaar dit is voor zó veel vrouwen. Want we hebben allemaal onze versie van de ‘ja, maar’. Het verhaal dat ons tegenhoudt. Het excuus dat klinkt als een waarheid. Het patroon dat we zo vaak herhalen dat het een deel van onze identiteit is geworden.
De ‘ja, maar’ klinkt logisch. Maar ze is niet waar.
“Ja, maar mijn dochter zit in een moeilijke periode en ik voel me verantwoordelijk.”
“Ja, maar mijn ex blijft drama veroorzaken en ik word daarin meegezogen.”
“Ja, maar mijn advocaat zorgt voor financiële stress.”
Begrijp me niet verkeerd: deze verhalen zijn écht. De pijn is écht. De situatie is écht intens. Maar de interpretatie die we eraan geven, die bepaalt of we vrij zijn, of gevangen. Want zodra je zegt: ik kan niet gelukkig zijn zolang de ander niet verandert, geef je je kracht weg. Dan zeg je eigenlijk: mijn rust, mijn geluk, mijn leven hangt af van iets buiten mij. En net daar, daar gebeurt de shift.
Wat als je jezelf zou afvragen:
Wat als ik wél gelukkig mag zijn, zelfs als zij het nog niet snappen?
Wat als ik mag kiezen voor mijn vreugde, zelfs als de omstandigheden nog niet ideaal zijn?
De ‘ja, maar’ is geen liefde. Het is een gevangenis vermomd als loyaliteit.
Zoveel vrouwen houden zichzelf klein uit loyaliteit. Omdat ze denken: ik kan toch niet gaan floreren terwijl mijn dochter worstelt?
Of: ik mag niet blij zijn terwijl mijn ex alles saboteert.
Maar wat je dan eigenlijk zegt, is: ik zet mijn leven on hold tot jij verandert. En dat is geen liefde. Dat is angst. Dat is controle. Dat is oud zeer dat spreekt.
En ja, het is pijnlijk om dat onder ogen te zien. Want het vraagt van jou om niet langer te wijzen, maar te voelen: waar geef ik mijn macht weg? Waar wacht ik nog steeds op toestemming?
Je hoeft niet te wachten op toestemming om gelukkig te zijn.
Het was een krachtige reminder, ook voor mezelf. Want hoe vaak heb ik me niet ook laten tegenhouden? Door een toxische ex. Door samenwerkingen die mij leegzogen. Door mijn lichaam na mijn ziekte. Door het gevoel dat ik eerst “moest helen” voor ik mocht stralen.
Tot ik op een dag voelde: nee. Ik ga mezelf niet langer reduceren tot wat mij is overkomen. Ik ben geen gevolg. Ik heb een keuze.
En jij ook.
Dus wat gebeurt er als je stopt met de ‘ja, maar’?
Als je vandaag zou kiezen voor een ‘ja, en…’?
Ja, dit is lastig, en toch kies ik voor mezelf.
Ja, mijn dochter heeft het moeilijk. En ik mag in mijn kracht staan.
Ja, mijn ex is onveilig. En ik mag veiligheid in mezelf creëren.
De ‘ja, en’ opent. De ‘ja, maar’ sluit.
Jouw groei stopt wanneer je je verhaal blijft geloven.
Zolang je blijft wachten tot de ander verandert (je dochter, je partner, je ex, je advocaat, de wereld) hou je jezelf klein. En dat voelt misschien veilig. Maar het kost je alles.
Je dromen. Je energie. Je verbinding met wie je werkelijk bent.
En wat ik jou vandaag wil geven, is geen nieuwe methode. Geen quick fix. Maar een zachte spiegel, en tegelijk een liefdevolle schop onder je kont. Want jij weet allang wat je wilt. Jij voelt allang dat het anders mag. Maar je hebt een keuze te maken.
Niet: wat is er allemaal misgelopen in mijn leven?
Maar: welke stem kies ik vandaag te volgen?
De stem die zegt “ja, maar…”? Of de stem die zegt:
“Ik ben klaar. En ik kies. Vandaag.”
Veelgestelde vragen over 'ja, maar'-denken en eigenaarschap.
Is het fout om je overweldigd te voelen door situaties buiten jezelf?
Nee, zeker niet. Je gevoelens zijn altijd welkom. Maar de vraag is: blijf je erin hangen of gebruik je ze als springplank naar keuzevrijheid?
Hoe weet ik of ik mezelf klein houd?
Als je geluk afhankelijk is van externe omstandigheden -of van wat anderen wel of niet doen- is dat een signaal. Dan is het tijd om terug te keren naar jezelf.
Is kiezen voor jezelf niet egoïstisch?
Integendeel. Door jezelf op één te zetten, word je een krachtiger anker voor je kinderen, je geliefden, je omgeving. Je inspireert door te belichamen wat je hen gunt.
Hoe helpt ‘Een Nieuw Begin’ mij hierin?
In Een Nieuw Begin leer je je ‘ja, maar’-verhalen te herkennen, te doorbreken en te vervangen door keuzes die je optillen. Je leert verantwoordelijkheid nemen op een manier die licht geeft, niet drukt.
Voel jij dat je vastzit in een verhaal dat niet langer klopt?
Dat je jezelf klein houdt uit loyaliteit, schuld of gewoonte?
Dan is dit je uitnodiging.
Niet om te forceren. Niet om te vechten. Maar om te kiezen.
Voor jezelf. Voor je vreugde. Voor je waarheid.
En als je daar begeleiding in wil; dan is Een Nieuw Begin jouw plek.
🎧 Wil je dit nog dieper laten binnenkomen?
Beluister dan aflevering 138 van de podcast: een zachte, maar rake confrontatie met je ‘ja, maar’, en een uitnodiging om eindelijk te kiezen voor je ‘ja, en’.
Opmerkingen